विश्व दोघांच...

तो ऑफिस मधून घरी आला, तिला जोराने मारी हाका..
ती म्हणाली आतूनच, अहो जरा दम तरी टाका....

ते सारं सोड गं , चल तू  हो बघू  रेडी..
अहो कसं जमणार आत्ता मला, कामं राहिली आहेत  थोडी....

नकार तिचा येताच याच्या, चेहरयाला पडल्या आठ्या..
जेवणाची तयारी करायचीय मला, जाऊबाई येणार आहेत मोठ्या....

कधी नव्हे तो चांगला मूड होता, म्हटलं पिक्चर ला जाऊ..
ती म्हणे त्यात की एवढं, पुन्हा कधीतरी पाहू....

हिरमुसला चेहरा घेऊन तो, आतल्या खोलीत निघून गेला..
तिनेही नाईलाजाने मग, स्वयंपाकघरात  प्रवेश केला....

जेवणावर सुद्धा त्याचे, फारसे नव्हते लक्ष..
कधी राग जाणार याचा, प्रश्न होता यक्ष....

सगळा पसारा आवरताना तिला, झोपायला वाजले बारा..
तोपर्यंत मात्र उतरला होता, याच्या रागाच्या पारा....

तो समोर आली तसे, त्याने हात तिचा धरला..
म्हणे खरच गं तुझ्या कष्टापुढे, माझा 'मी' पणा हरला....

समईच्या वातीप्रमाणे तू, घरासाठी जळत गेलीस..
आख्या घराचं ओझं नेहमी, तळहातावर झेलीत आलीस....

तुला नाही कधी वाटलं, तुझं असं एक विश्व असावं..
त्यात स्वतःला झोकून देऊन, स्वप्नं रंगवत बसावं....

वेगळं नाही माझं विश्व, तुमच्या विश्वात मिळालं..
संसार थाटला तुमच्याशी, तेव्हाच मी तू  पण गळालं....

           ......    वैभव फाटक ......