साथ

ठरल्या ठिकाणी ती आज त्याला, भेटायला आली..
त्याचा अजून पत्ता नाही बघून, थोडीसी रागावली....

उशीर त्याच्या पाचवीलाच पुजलेला, त्याला आजचा दिवस ही नव्हता अपवाद..
मग त्यानेच हळूच 'Hi ' म्हणून, सुरु केला फॉर्मल संवाद....

लटका राग तिच्या गालावर, स्पष्ट दिसत होता..
तो मात्र तिची समजूत काढायला, कंबर कसत होता....

शेवटी त्याने कान पकडले, आणि मागितली जाहीर माफी..
ती खुदकन गालात हसली, म्हणाली 'चल खाऊया कुल्फी'....

तो तिला म्हणाला, 'हसताना तू किती गोड दिसतेस'..
'असं वाटतं तुला पहातच रहावं, जेव्हा तू हसतेस'....

त्यावर लाजून ती म्हणाली, 'पुरे झाली आता स्तुती माझी'..
'का रे रोज उशीर करतोस ? मनी हुरहूर लागते न तुझी'....

बोलता बोलता तिच्या डोळ्यात, आसवांची गर्दी झाली..
तिच्या अंत:करणी साठलेल्या, दु:खाची जणू वर्दी आली....

तिचा हात हातात घेऊन, त्याने डोळ्यात तिच्या पाहिले..
म्हणाला 'वचन तुला देतो आजपासून, जीवन तुला वाहिले'....

ती ही आता गहिवरली, म्हणाली 'सोडू नकोस माझी कधीच साथ'..
'असाच राहू दे सदैव आपला, एकमेकांच्या हातात हात'....
'असाच राहू दे सदैव आपला, एकमेकांच्या हातात हात'....

---------------: वैभव फाटक (२०-०३-२०११) :----------------