जाल वेदनांचे

त्या बोचऱ्या क्षणांचे.....का ठाव सापडावे
धुंदीत हासताना.....मी का उगी रडावे..

सांगू कसे कुणाला.....हे शल्य या मनीचे
मी पंख कापलेल्या.....पक्षापरी उडावे..

जो आपुलाच नाही.....दृष्टीस तो दिसावा
नात्यास भार होण्या.....का जीव हे जडावे..

एकांत शोधण्याला.....धुंडाळतो दिशा मी
अस्तित्व का स्वतःचे.....माझे मला नडावे..

स्वच्छंद तैरतो मी.....मासा जसा जलात
का जाल वेदनांचे.....माझ्यावरी पडावे..

हा वृक्ष जीवनाचा.....आक्रंदतो रुसोनी
का पर्ण ते सुखाचे.....दैवातुनी झडावे..

-------------- वैभव फाटक --------------

साथ

ठरल्या ठिकाणी ती आज त्याला, भेटायला आली..
त्याचा अजून पत्ता नाही बघून, थोडीसी रागावली....

उशीर त्याच्या पाचवीलाच पुजलेला, त्याला आजचा दिवस ही नव्हता अपवाद..
मग त्यानेच हळूच 'Hi ' म्हणून, सुरु केला फॉर्मल संवाद....

लटका राग तिच्या गालावर, स्पष्ट दिसत होता..
तो मात्र तिची समजूत काढायला, कंबर कसत होता....

शेवटी त्याने कान पकडले, आणि मागितली जाहीर माफी..
ती खुदकन गालात हसली, म्हणाली 'चल खाऊया कुल्फी'....

तो तिला म्हणाला, 'हसताना तू किती गोड दिसतेस'..
'असं वाटतं तुला पहातच रहावं, जेव्हा तू हसतेस'....

त्यावर लाजून ती म्हणाली, 'पुरे झाली आता स्तुती माझी'..
'का रे रोज उशीर करतोस ? मनी हुरहूर लागते न तुझी'....

बोलता बोलता तिच्या डोळ्यात, आसवांची गर्दी झाली..
तिच्या अंत:करणी साठलेल्या, दु:खाची जणू वर्दी आली....

तिचा हात हातात घेऊन, त्याने डोळ्यात तिच्या पाहिले..
म्हणाला 'वचन तुला देतो आजपासून, जीवन तुला वाहिले'....

ती ही आता गहिवरली, म्हणाली 'सोडू नकोस माझी कधीच साथ'..
'असाच राहू दे सदैव आपला, एकमेकांच्या हातात हात'....
'असाच राहू दे सदैव आपला, एकमेकांच्या हातात हात'....

---------------: वैभव फाटक (२०-०३-२०११) :----------------

तुझ्याच हाती धागा.

आषाढी एकादशी, साजरी होई आज. 
मूर्तीस सावळ्याच्या, वेगळाच साज..

पंढरीच्या देवालयी, विठ्ठल हा उभा.
पिवळ्या पितांबरे जणू , वाढे त्याची शोभा..

कर कटावरी, आणि साजिरे हे रूप.
भक्तजन ओवाळिती, पंचारती धूप..

विठ्ठल विठ्ठल घोषात, झाले वारकरी दंग.
भक्ती भावामध्ये गाती, तुक्याचे अभंग..

चंद्रभागेतीरी आज, सोहळा रंगला.
हरेक भाविक, हरिनामात गुंगला..

पंढरीच्या वारीमध्ये, परमोच्च सुख.
विठू राया दूर करी, सकळांचे दु:ख..

मी तर फक्त पतंग, देवा तुझ्याच हाती धागा.
मागणे हे एकच, मिळो तुझ्या चरणी जागा..

-----------वैभव फाटक (११-०७-२०११)---------

आषाढी एकादशीच्या या सुवर्ण मुहूर्तावर हे काव्य पांडुरंगा चरणी अर्पण.

विश्व दोघांच...

तो ऑफिस मधून घरी आला, तिला जोराने मारी हाका..
ती म्हणाली आतूनच, अहो जरा दम तरी टाका....

ते सारं सोड गं , चल तू  हो बघू  रेडी..
अहो कसं जमणार आत्ता मला, कामं राहिली आहेत  थोडी....

नकार तिचा येताच याच्या, चेहरयाला पडल्या आठ्या..
जेवणाची तयारी करायचीय मला, जाऊबाई येणार आहेत मोठ्या....

कधी नव्हे तो चांगला मूड होता, म्हटलं पिक्चर ला जाऊ..
ती म्हणे त्यात की एवढं, पुन्हा कधीतरी पाहू....

हिरमुसला चेहरा घेऊन तो, आतल्या खोलीत निघून गेला..
तिनेही नाईलाजाने मग, स्वयंपाकघरात  प्रवेश केला....

जेवणावर सुद्धा त्याचे, फारसे नव्हते लक्ष..
कधी राग जाणार याचा, प्रश्न होता यक्ष....

सगळा पसारा आवरताना तिला, झोपायला वाजले बारा..
तोपर्यंत मात्र उतरला होता, याच्या रागाच्या पारा....

तो समोर आली तसे, त्याने हात तिचा धरला..
म्हणे खरच गं तुझ्या कष्टापुढे, माझा 'मी' पणा हरला....

समईच्या वातीप्रमाणे तू, घरासाठी जळत गेलीस..
आख्या घराचं ओझं नेहमी, तळहातावर झेलीत आलीस....

तुला नाही कधी वाटलं, तुझं असं एक विश्व असावं..
त्यात स्वतःला झोकून देऊन, स्वप्नं रंगवत बसावं....

वेगळं नाही माझं विश्व, तुमच्या विश्वात मिळालं..
संसार थाटला तुमच्याशी, तेव्हाच मी तू  पण गळालं....

           ......    वैभव फाटक ......