जे हवे ते घडायचे नाही

जे हवे ते घडायचे नाही
एक नक्की, खचायचे नाही

शोध घे वेगळ्याच वाटेवर
सुख इथे सापडायचे नाही

मिसळणे तू जपून ठरवावे
जर तुला विरघळायचे नाही

कर लबाडी खुशाल जगताना
पण कधी सापडायचे नाही

शेवटी तीच जिंकते बाजी
भांडणे परवडायचे नाही

तू नको अवतरूस भगवंता
सूत अपुले जुळायचे नाही

धाक आहे जबाबदाऱ्यांचा
दु:ख माझे झरायचे नाही

वैभव फाटक ( ३१ डिसेंबर २०१३)

करणे जमले नाही

मी प्रयत्न कितिदा केला पण करणे जमले नाही.

तत्वांवर खोटा बुरखा पांघरणे जमले नाही.

तोऱ्यात अशा वावरतो की मीच जगाचा राजा
वास्तवात नाचत नाही कोणी तालावर माझ्या

मी प्रेम कराया गेलो तेथेही पुरता फसलो
ना दोष कुणाला देता मी नशिबावरती हसलो
मी किती उन्हे पत्करली जखमांच्या भरण्यासाठी
सर येते आठवणींची त्या ओल्या करण्यासाठी

वाऱ्याने अलगद उडते त्या पानागत मी आहे
धागा तुटलेला ज्याचा तो पतंग जणु मी वाहे
पापण्यात माझ्या भरले दु:खाचे हळवे मोती
ते येण्यासाठी कारण ही फसवी नाती -गोती

वैभव फाटक ( १८ नोव्हेंबर २०१३ )

दुरून जाता कधीतरी - ( तरही गझल).

दुरून जाता कधीतरी कुटीत माझ्या वळून जा
कवेत माझ्या अखेरचे भिजून तू विरघळून जा

सदैव आहेत सोबती उरातले घाव आजही
नकोच घालूस फुंकरी जमेल तर हळहळून जा

तुझ्यामुळे स्वप्न राहिले तिथेच वाळूत कोरडे
पुसून टाकायला तरी अखेरचा कोसळून जा

परिस्थितीने गळ्यामधे कधीच हा फास टाकला
यमा, मला सोडवायला हळूच तो आवळून जा

कितीक ओथंब दाटले मनात माझ्या अजूनही
निघून गेलीस जीवनी मनातुनी ओघळून जा

हरेक पानास शेवटी गळून आहे पडायचे
तुझ्यापरीने कधीतरी जरूर तू सळसळून जा

वैभव फाटक ( ११ ऑक्टोबर २०१३ )

तुला प्रत्येकदा सांभाळले गेले

तुला प्रत्येकदा सांभाळले गेले
चुका माझ्याच होत्या मानले गेले

कुठेसा सांडला शेंदूर थोडासा
पुढे देऊळ तेथे बांधले गेले

जराशी घेतली बाजू तुझी मी अन
तुझ्याशी नाव माझे जोडले गेले

तसा लाचार तो नव्हताच आताही
भुकेने पाय त्याचे ओढले गेले

नवी मी जोडली नाती कशासाठी ?
पुराणे पाश त्याने तोडले गेले.

वैभव फाटक ( २७ मार्च २०१३)

डावपेच

काळ देतो पुन्हा पुन्हा ग्वाही
की कशाचीच शाश्वती नाही

मी न माझा मलाच सापडलो
पालथ्या घातल्या दिशा दाही

हाल पाहून विश्व हळहळले
वाटले फक्त ना तिला काही

प्रेम डोळ्यातले खरे आहे ?
की जुना डावपेच आताही

सुख नको धन नकोच समृद्धी
मोकळे श्वास दे मला काही

वैभव फाटक ( १४-०३-२०१३)

जाता जाता....

धीर सोडुनी  नकोस हारू जाता जाता..
स्वप्नाला सत्यात चितारू जाता जाता....

किती वादळे घेरून आली अवती भवती..
कलंडणारी नौका तारू जाता जाता....

तेल तूप नेताना नेले धुपाटणे ही..
दैवाला या जाब विचारू जाता जाता....

जगा कळू दे लाख सोसले जीवनभर मी..
आता संकट नको निवारू जाता जाता....

लोचनास मी छळता थोडे आक्रंदाने..
अश्रू वदले "संप पुकारू" जाता जाता....

वैभव फाटक

नक्की

स्पंदन माझे उरी तुझ्या धडधडेल नक्की
माघारी पाऊल तुझे मग वळेल नक्की

झुगारून जर दिल्या मनाने समाज सीमा
लाख ठेव पिंजऱ्यात, पक्षी उडेल नक्की

भले घाव दे दु:खाचे जीवनात मजला
एक दिलासा जगण्यासाठी पुरेल नक्की

मिसळलेस जर आयुष्याच्या सर्व क्षणांना
सुखात हसऱ्या, दु:ख तुझे विरघळेल नक्की

मरण्यापूर्वी काम असे तू करून जा की,
मेल्यानंतर अवघे जग हळहळेल नक्की

वैभव फाटक (१२-०२-२०१३)